Όταν φυτρώνει στα γκαζόν των κινηματογραφικών γηπέδων νέα ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο, και είναι και αξιόλογη, όλα τα άλλα μοιάζουν παράσιτα. Στην ταινία «Οι Αντίπαλοι» προβάλλεται το άκρως ερεθιστικό παρασκήνιο μιας μάχης διεκδίκησης της πρωτιάς στα φιλέ με τρόπαιο, τί άλλο, ένα κορίτσι.
Αυτά από τον διεθνή ιταλό. Πάμε τώρα σε ελληνικό έδαφος, εκεί που ο τρόμος είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αφήγησης και του μύθου. Με ιντερνετική εμπειρία στον τρόμο, οι Unboxholics δοκιμάζονται στη μυθοπλασία ταινιών είδους.
Μαζί τους προτάσεις για παιδιά και σινεφίλ κλείνουν την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου.
Οι Αντίπαλοι
Το ατύχημα της Τάσι στο γόνατό της και η αναγκαστική αποχή της από τον πρωταθλητισμό επ’ αόριστον θα την κάνουν περισσότερο ανταγωνιστική εκτός ταρτάν. Πλήρως αποτυχημένη στο μανατζάρισμα του τέως πρωταθλητή – νυν συζύγου της, ξεδιπλώνει μια στρατηγική της για την ανάκαμψη της νικηφόρας πορείας του. Τον αναγκάζει να συμμετέχει σε ένα κατώτερο της προϋπηρεσίας του πρωτάθλημα με αντίπαλο τον για χρόνια καλύτερο του φίλο, και παροδικά εραστή της.
Πραγματικά δεν ξέρω τί να σου πω για τους «Αντίπαλους». Μια χαμηλότονα διεστραμμένη και ερωτική με έναν ασυνήθιστο τρόπο ταινία, που σου εξάπτει τη φαντασία χωρίς να στο δίνει στο πιάτο. Με το τίμημα της νίκης να αιωρείται σαν μπαλάκι τένις σε αργή κίνηση, ο ερωτισμός περνάει το δίχτυ της ηθικής και επιστρέφει με δυνατό σερβίς στο γήπεδο της φιλίας.
Ο Λούκα Γκουαντανίνο είναι μεγάλος μάστορας στο να υπόσχεται και να μη δίνει με ευκολία αυτό που εξάπτει ακόμα περισσότερο τη φαντασία του κοινού. Με ένα μελετημένο ρεβέρ, το αρχικό μπρομάνς επιστρέφει με ντράιβ σε έναν έρωτα που άλλοτε έχει καταλύτη το σπορ (και τα συμπαρομαρτούντα του), και άλλοτε τη γυναίκα-καταλύτη της φιλίας των δύο αθλητών. Στη νέα του ταινία «Οι Αντίπαλοι» καταφέρνει (με μεγαλύτερη αποδοχή από το «Saltburn», -ταινία που έβαλε φωτιά στο internet όταν έκανε πρεμιέρα στο Prime-), να μιλήσει για τον ανταγωνισμό, τον συναγωνισμό, την ευγενή αλλά και την «αγενή» άμιλλα, σε ένα τρίγωνο που από ισοσκελές και ισόπλευρο γίνεται σκαληνό και αμβλυγώνιο.
Οι χαρακτήρες που υποδύονται ο Τζος Ο Κόνορ και ο Μάικ Φάιστ επιθυμούν περισσότερο από τη νίκη τους στους αγώνες τένις να συντρίψουν την καρδιά της Ζεντάγια, εκείνη όμως απολαμβάνει περισσότερο την ίντριγκα παρά το αποτέλεσμα. Σε μάτς πόιντ συνθλίβει τη φιλία τους και παραμένει νικήτρια ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Χάρις στο όραμα του Ιταλού σκηνοθέτη και της σκηνής της ολοκλήρωσης (σ.σ. οι λέξεις έχουν επιλεγεί με μεγάλη προσοχή), το παιχνίδι που υποψιαζόμασταν ότι θα κρινόταν στα αποδυτήρια, καταλήγει νικηφόρο εντός γηπέδου -αλλά εκτός έδρας-, κρατώντας θριαμβευτικά κύπελλο ευρεσιτεχνίας, ευφυούς αφήγησης και οργασμικής (για τους θεατές και οπαδούς) κορύφωσης.
Το σενάριο της ταινίας των σινεφίλ play off του Απριλίου, υπογράφει ο Τζάστιν Γκρέτσκυ, σύζυγος της Σελίν Σονγκ, (που φέτος μας χάρισε τις «Περασμένες Ζωές»).
Ο Τελευταίος Ήρωας
«Ο Τελευταίος Ήρωας» ατενίζει το μέλλον… από το παρελθόν.
Θέλοντας να διασώσει το άγαλμα του παρασημοφορημένου πατέρα του -και ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- από τις μπουλντόζες πολυεθνικής (με έδρα στη Γερμανία) που θέλει να ορθώσει σε εκείνο το σημείο σουπερ μάρκετ, θα ξεπεράσει τα όρια στον στενό οικογενειακό του κύκλο αλλά και στον ευρύτερο κοινωνικό. Όταν η μάχη γίνεται διαπροσωπική, ανάμεσα σε αυτόν και την εκπρόσωπο της πολυεθνικής, ξεκινάει η ουσιαστική μάχη που δεν έχει καμία σύνδεση με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα.
Θα μπορούσε να είναι μια ξεκαρδιστική ταινία με αιχμηρούς χαρακτήρες και ισορροπημένη αφήγηση αν είχε αξιοποιηθεί καλύτερα και πιο κριτικά η σύγκρουση της πεποίθησης, της παράδοσης και της συνήθειας με την εξέλιξη, την τυποποίηση και τον ιμπεριαλισμό. Δυστυχώς ο ήρωας, ξεκινάει και παραμένει νοσταλγός χωρίς αντικείμενο και η ταινία μοιάζει φτιαγμένη αποκλειστικά για κατανάλωση από το κοινό εντός συνόρων.
Η μόνη που διασώζεται είναι η Αγγελική Παπούλια, και αυτό, πιθανολογώ, αποκλειστικά από ένστικτο υποκριτικής επιβίωσης.
Η ταινία είναι μια συμπαραγωγή της ΕΡΤ.
Περισσότερο Ελληνικό χρώμα στις επόμενες δύο ταινίες.
Μην ανοίγεις την πόρτα
Μια νεαρή βιολόγος ψάχνει καταφύγιο μετά από μια σκοτεινή εμπειρία. Η άγρια και αφιλόξενη φύση θα εγκλωβίσει σε μια καλύβα εκείνη και έναν ακόμα άντρα. Όταν και οι δύο τους θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν τα παράξενα γεγονότα του δάσους, θα ανιχνεύσουν κάτι βαθύτερο στην ψυχή τους.
Ενδιαφέρουσα οπτικοποίηση, που ξεφουσκώνει από τα κλισέ των φολκ ταινιών τρόμου. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο των Unboxholics έχει ατμόσφαιρα αλλά στερείται από συμπαγείς χαρακτήρες. Δυστυχώς οι ταινίες τρόμου δωματίου των δύο χαρακτήρων χρειάζονται αν όχι μεγαλύτερη εμπειρία, σίγουρα κάτι περισσότερο από καλές προθέσεις και συμπαθητικές ερμηνείες. Ας δούμε βέβαια τί θα πει και το κοινό.
Επαγγελματίας Υπνοβάτης
Δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις έναν αληθοφανή κόσμο υπό το πρίσμα μιας συνθήκης εργασίας. Ο «Επαγγελματίας Υπνοβάτης» συναντά ερασιτέχνη ονειροπόλο που προσπαθεί με αμφίβολη επιτυχία να περιγράψει ένα πλουμιστό διάκοσμο όπου αποτυχημένος ποιητής ανακαλύπτει ότι η μάνα τον έχει πλασάρει ως μάντη της τοπικής κοινότητας που στο παραμιλητό του λέει διφορούμενα μελλούμενα. Αρχικά ενοχλείται αλλά εν συνεχεία αξιοποιεί αυτό το ταλέντο με ποιητικά εργαλεία.
Πρόχειρα γυρισμένη, ανομοιόμορφη σε ρυθμό και ενέργεια, αφήνει τον θεατή αμήχανο και με ερωτηματικά, σε ρόλο Πυθίας για να καταλάβει τι στην ευχή παρακολούθησε. Η πλειάδα αξιόλογων ηθοποιών κάνουν ό,τι μπορούν χωρίς να καλύπτουν το ότι χρειάζονταν -και δεν έλαβαν- καθοδήγηση. Η μιούζικαλ αναφορά του υπογραμμίζει την πειραματική προσπάθεια ένθεσης ψηφιακών ψηφίδων και στοιχείων που ίσως κινητοποίησαν την αφηγηματική φαντασία του Βασίλη Ραΐση.
Σούπερ Μάγκι
Η Σούπερ Μάγκι που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος του Combat Wombat (ναι, αυτό είναι το σίκουελ) ξεβολεύεται από τις ρουτίνες της ειρηνικής εξέλιξης της προηγούμενης της ιστορίας καθώς η εγκληματικότητα στην πόλη της έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Μια μοχθηρή τεχνολογική ιδιοφυΐα όμως απειλεί να μετατρέψει την πόλη σε μια προσομοίωση του μετασύμπαντος, αφήνοντας το ηρωϊκό Φασκωλόμυ σε στάση ετοιμότητας για να σώσει ξανά την κατάσταση.
Χωρίς Οξυγόνο
Έχοντας χάσει πρόσφατα τον στυλοβάτη του σπιτιού τους, μάνα και κόρη επιβιώνουν σε περιβάλλον με στέρηση καθαρού οξυγόνου. Ομάδα απατεώνων θα προσπαθήσει να κλέψει τις τελευταίες τους πηγές ενέργειας και ζωής με κάθε κόστος.
Το «Χωρίς Οξυγόνο» αποτελεί μια ασφυκτική ταινία για τους λάθος λόγους που μας θυμίζει ότι το κινηματογραφικό αυτό είδος χρειάζεται ανανέωση. Με μήνυμα «φύτεψε και εσύ ένα δέντρο, μπορείς», αισθάνεσαι ότι η αποχή οξυγόνου που ταλαιπωρεί τους ήρωες, πέρασε βιωματικά και στο σενάριο αποτρέποντας την οξυγόνωση του εγκεφάλου των παραγωγών… και των δημιουργών.
Ζωντανό Πνεύμα
Το «Ζωντανό Πνεύμα» ήταν η επίσημη πρόταση της Πορτογαλίας στα 96α Όσκαρ. Η εννιάχρονη Σαλομέ ψάχνει λύτρωση στην αλήθεια ενός θανάτου όταν επιστρέφει στο χωριό της οικογένειάς της για διακοπές και χάνεται αιφνίδια η γιαγιά της. Αυτό ανατρέπει τα δεδομένα, με τους ενήλικες να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου και το κοριτσάκι να στοιχειώνεται από το πνεύμα μιας γυναίκας που οι ντόπιοι θεωρούσαν μάγισσα. Φεστιβαλικής κοπής με αντίστοιχο ενδιαφέρον.
Ο Μύλος και ο Σταυρός
Στην υπό Ισπανική κατοχή Φλάνδρα το 1564, ενόσω ο πόλεμος των θρησκειών μαίνεται, ο Φλαμανδός ζωγράφος Πίτερ Μπρίγκελ προετοιμάζει τον νέο πίνακά του που θα εστιάζει στη σχέση του Ιησού με τους θνητούς και θα περιλαμβάνει 500 ανθρώπινες φιγούρες, που να πλαισιώνουν τη διαδρομή του προς τον Γολγοθά, παράλληλα όμως θα συμβολίζει τη σχέση ενός λαού με τους κατακτητές του. Ο φανατισμός σκορπίζει τον θάνατο και αναζωπυρώνει τα μίση ανάμεσα στους λαούς και ο ένθερμος καθολικός βασιλιάς Φίλιππος ο Β’, μάχεται τον προτεσταντισμό και καταδικάζει αμείλικτα κάθε τι άλλο ως αιρετικό. Ψάχνοντας να βρει το στοιχείο που θα εξέλισσε τη θρησκευτική καταγραφή σε κοινωνικό κατηγορώ, συναντά μια μητέρα της οποίας ο γιός έχει άδικα εκτελεστεί. Τη μεταμορφώνει σε Παναγία, όπως και ο Θεός θα αντικατασταθεί από τον μυλωνά που ζει υπό τον φόβο όσων συμβαίνουν κάτω από τον βράχο.
Αυτή η εξαιρετική ταινία που κυκλοφορεί σε επανέκδοση είναι ένα εύστοχο σχόλιο στον φανατισμό, την ποίηση και τη μαγεία μιας σύλληψης πολυδιάστατης, όσα οφείλει να εργαλειοποιεί η πίστη και να υμνεί ο κινηματογράφος.
www.ertnews.gr
