Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Τέχνες 08 Φεβρουαρίου 2023

Οι ταινίες της εβδομάδας: Ναυάγια, φεγγάρια και φόροι τιμής

Οι ταινίες της εβδομάδας: Ναυάγια, φεγγάρια και φόροι τιμής Οι ταινίες της εβδομάδας: Ναυάγια, φεγγάρια και φόροι τιμής Οι ταινίες της εβδομάδας: Ναυάγια, φεγγάρια και φόροι τιμής
Βαθμολογήστε
(0 ψήφοι)

CateBlanchettTAR1

Σβήνει 25 κεράκια ο Τιτανικός βυθίζοντας τους θεατές σε ένα ναυάγιο θριάμβου. Με «Μπλε Φεγγάρι» ο Ρουμανικός Κινηματογράφος επιστρατεύει μια αξέχαστη κινηματογραφική νύχτα. Με επτά υποψηφιότητες και δύο Όσκαρ ενορχηστρώνει το κονσέρτο βραβείων της η αγαπητή Αυστραλή ηθοποιός… 

Εβδομάδα Art κινηματογράφου με δύο ντοκιμαντέρ -από Ελλάδα και εξωτερικό αντίστοιχα-, διπλό Αγγελόπουλο, τη νέα ταινία των αδελφών Νταρντέν αλλά και το χρυσό κοχύλι του Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, επανέκδοση ενός ναυαγίου, τη μαέστρο Tar να ενορχηστρώνει τον τελευταίο χορό με όρους μπατσελορέτ, στριμώχνονται ταινίες που δυστυχώς θα χαθούν στην αριθμητική αφθονία τους. Κρίμα.

1341 καρε έρωτα και πολέμου (1341 frames of love and war)

Ο φωτορεπόρτερ Μίσα Μπαρ αναλύεται από τον σκηνοθέτη Ραν Ταλ μέσα από πενήντα χρόνια καριέρας και ενάμιση χρόνο καταγραφής. Με τις φωτογραφίες -κυρίως πολέμου- και ιστορικών γεγονότων συνδεδεμένων με την πατρίδα του φωτογράφου και την οικογένεια του, τα «1341 καρέ έρωτα και πολέμου» αποφεύγουν να δείξουν talking heads και αφήνουν την αφήγηση, σαν παραμύθι ενός ηλικιωμένου προς τα παιδιά του, να αναπαράγει μέσα από στάσιμες εικόνες την κίνηση της ζωής.

Μερικές φορές τα πιο φρικτά πράγματα είναι καλαίσθητα. Αυτό ήταν κάτι που γνώριζε καλά. Όταν τράβαγε φωτογραφίες αισθανόταν δυνατός χωρίς μερικές φορές να κρίνει τα ίδια τα θέματα. Μνήμη εναντίον αρχείων σε ένα ντοκιμαντέρ που τα φωτογραφικά φρέιμ κατακτούν ένα μέρος της ιστορίας. Η κάμερα γίνεται το όχημα για να μπορέσει φωτογράφος και κοινό να καταλάβουν την ψυχολογία των ανθρώπων που φωτογραφίζονται. Εκείνος, και όντας ντροπαλός, όπως αυτοαποκαλείται, μαθαίνει να προσδιορίζει και την ψυχολογία και τη φύση των ανθρώπων. Η επιτυχία του ενός λοιπόν είναι η αποτυχία του άλλου. Μόνο οι άνθρωποι με φαντασία βλέπουν έγχρωμα όνειρα που μοιάζουν με φωτογραφικά καρέ δημοσιευμένα στις ανθρώπινες καρδιές.

«Θόδωρος Αγγελόπουλος – Νίκος Παναγιωτόπουλος, Ο Καθένας και η Μουσική του»

Το κατεστραμμένο πλέον από την πυρκαγιά σπίτι του Θεόδωρου Αγγελόπουλου στο Μάτι είχε φιλοξενήσει μια συνάντηση και συζήτηση με τον συνάδελφο του Νίκο Παναγιωτόπουλο. Οι Αντώνης Κόκκινος και Γιάννης Σολδάτος, ο πρώτος αναθεωρητής του τότε νέου κύματος του Ελληνικού κινηματογράφου -που ξεκίνησε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος με τις ταινίες του-, και ο δεύτερος μεταξύ άλλων από τους σημαντικότερους θεωρητικούς που τίμησαν με σημαντικές εκδόσεις τον κινηματογραφικό χώρο, ανοίγουν έναn νέο διάλογο που εμπνέεται από εκείνο τοn διάλογο σχεδόν 40 χρόνια πριν.

Με καλεσμένα ζευγάρια ομιλητών παρόμοια με την κύρια ηχογράφηση -δηλαδή αντιφατικά αλλά και με κοινά πάθη-, ο διάλογος επαναλαμβάνεται και επαναπροτείνεται ως τρόπος εξέλιξης.

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν οι σκηνοθέτες: Γιάννης Σολδάτος και Αντώνης Κόκκινος μιλούν στο ertnews.gr για το νέο τους ντοκιμαντέρ

Ο Θίασος

Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθούμε και στη σημαντική προσπάθεια της οικογένειας του Θεοδώρου Αγγελόπουλου αλλά και της εταιρίας διανομής New Star που προβάλλει επαναψηφιοποιημένες τις ταινίες του ίσως σπουδαιότερου Έλληνα δημιουργού. Ήδη δύο ταινίες του προβλήθηκαν στις σκοτεινές αίθουσες και από αυτήν την εβδομάδα ξαναβγαίνει το αριστούργημα του «Ο Θίασος».

Τορί και Λοκίτα (Tori and Lokita)

Ο «Τορί και (η) Λοκίτα», δύο ασυνόδευτα από την Αφρική, καταλήγουν στο Βέλγιο. Εκεί τους εκμεταλλεύονται «οι δικοί τους» και οι ντόπιοι, κάνοντας το αίσθημα τους για δικαιοσύνη και ελευθερία να γιγαντώνεται. Οι αδερφοί Νταρντέν που καταπιάνονται με ανθρώπινες ιστορίες και προβληματικές, δοκιμάζονται σε ένα είδος οικείο αλλά και ξένο καθώς η κορύφωση ξεφεύγει από τον γνωστό ευαισθητοποιημένο ρεαλισμό και μοιάζει περισσότερο με θρίλερ. Η ταινία ανήκει στις προσπάθειες τους που μπορούν να συναντηθούν με το ευρύ κοινό.

Μπλε Φεγγάρι (Crai nou)

Βραβευμένο με το Χρυσό Κοχύλι στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, το ψυχολογικό δράμα «Μπλε Φεγγάρι» από τη Ρουμανία αποτελεί ένα κομψό και μετρημένο ψυχογράφημα που δεν επιλέγει εύκολες λύσεις για να μιλήσει για το γυναικείο θέμα στις συντηρητικές και ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Με αφορμή μια γιορτή και με επίκεντρο τη θέση της γυναίκας στην εκπαιδευτική διαδικασία σε μια κοινωνία που παλεύει να γλιτώσει από τις πεποιθήσεις της, η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός καταπιάνεται με το θέμα της ακατέργαστης ψυχικής βίας που εκρήγνυται σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα από μπαρούτι αδικίας. Προσωπικά, είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές αφηγήσεις στις ταινίες του φεστιβαλικού κύκλου που παρακολούθησα την προηγούμενη σαιζόν. Χαίρομαι που βρήκε διανομή στη χώρα μας και περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη ταινία της δημιουργού.

Τιτανικός

Είναι ίσως το μοναδικό ναυάγιο στην ιστορία του κινηματογράφου που δεν καταπόντισε θεατές και αιθουσάρχες. Ο «Τιτανικός» του Τζέιμς Κάμερον, με ρεκόρ εισπράξεων στην εποχή του, σκηνές που αυτοστιγμεί έγιναν κλασσικές και το κινηματογραφικό ζεύγος Γουίνσλετ και Ντι Κάπριο να γιγαντώνουν την καριέρα τους με διαβατήριο την ταινία, είναι σίγουρα μια ταινία αναφοράς. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ανεκδοτολογικά να πούμε ότι το τραγούδι της ταινίας «My heart Will Go On» δεν ήθελε να το ερμηνεύσει η Σελίν Ντιόν (που πρόσφατα ακύρωσε για λόγους υγείας τη συναυλία της στην Ελλάδα) και αυτό που ακούγεται στους τίτλους τέλους είναι το demo της.

Magic Mike, o τελευταίος του χορός (Magic Mike’s last dance)

Ο «Magic Mike» επιστρέφει για έναν -όπως λέει- «Τελευταίο Χορό». Χωρίς χρήματα, καριέρα και ελπίδα, θα δεχτεί μια πρόταση που έχει και κόστος… και είναι ευκαιριακά εποικοδομητική. Eye Candy κοιλιακών και αναμνήσεων σε έναν χορό που έχει ιδρώτα, λάδια, μούσκουλα και αποτελεί μια ένοχη -λίγο κουρασμένη- απόλαυση.

Tár

Το «Tár» είναι ίσως η πιο υπερτιμημένη ταινία της σαιζόν. Με αδιαμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς από την Κέιτ Μπλάνσετ -όχι όμως την καλύτερη της καριέρας της-, βλέπουμε αποσπασματικά τη ζωή της ομοφυλόφιλης Λυδίας Ταρ που στο απόγειο της καριέρας της θα αποφασίσει να χρησιμοποιήσει την εξουσία που θα της δοθεί υπέρ των προσωπικών επιλογών της και ουχί του συνόλου, όπως δηλώνει πως πρεσβεύει. Με τις ερωτικές της επιλογές και περιπέτειες να εντάσσονται ατσούμπαλα και εσπευσμένα στην υπόθεση μόνο ως άλλοθι διαφορετικότητας, η ιστορία μετατρέπεται σε μια υπερμεγέθη σε διάρκεια φλυαρία σχετικά με τη θέση της γυναίκας σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Η πραγματική έκπληξη είναι η Γερμανίδα Νίνα Χος που περισσότερο από φυσικό ένστικτο, πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω την -προχειρογραμμένη και σε αρκετά σημεία ασπόνδυλη- ηρωίδα της, σε αυτό το σενάριο που μετά το μέσο της ταινίας σε κάνει να κοιτάς το ρολόι σου επίμονα, όπως ο μαέστρος τον μετρονόμο σε ένα κονσέρτο που διεκπεραιωτικά κλήθηκε να εκτελέσει.

Πέτερ Φον Καντ (Peter von Kant)

Καταστροφικά πάθη, υπερβολές, εξουσία, έρωτας και πόθος κυριαρχούν στην επόμενη διακειμενική οιστρηλατημένη ωδή στον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, από τον Φρανσουά Οζόν. Στο «Πέτερ Φον Καντ», παράφραση και έμπνευση από «Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρας Φον Καντ», προσφάτως χωρισμένος σκηνοθέτης που στην αντίληψη του όλα είναι ανούσια και υπερβολικά δραματικά για να έχουν ενδιαφέρον, θα συναντήσει τον προτεζέ της μούσας του Σιντονί και θα ερωτοχτυπηθεί κατευθείαν από το απαγορευμένο αυτής της σχέσης. Άραγε ένας καλλιτέχνης μπορεί να ζήσει και να δημιουργήσει χωρίς έρωτα ή έστω τον πόνο και την απογοήτευση που φέρνει ένας χωρισμός;

Ο Φρανσουά Οζόν γνωρίζει το μελόδραμα όσο λίγοι γάλλοι και παίζει με τα είδη/πρόσωπα με μεγάλη άνεση. Χρησιμοποιώντας ως αφηγηματική αφορμή την ταινία του Γερμανού καλλιτέχνη, θα συντάξει ένα δράμα δωματίου με πρωταγωνιστή τη συναισθηματική αστάθεια και παραφροσύνη. Με την Ιζαμπέλ Ατζανί να υποδύεται κάποια που προσομοιάζει στη Χάνα Σιγκούλα, και τη Χάνα Σιγκούλα να υποδύεται τη μητέρα του Πήτερ Φον Καντ, δηλαδή του Φασμπίντερ, κλείνει το μάτι στους κινηματογραφόφιλους. Το τραγούδι «Όπως στο θέατρο» γίνεται μια αναφορά στο τραγούδι «Θέατρο» που έβαλε ο Αλμοδόβαρ στο «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Την παράσταση όμως κλέβει, ακόμα και από τη συγκλονιστική πρωταγωνιστική τριάδα, ο Στεφάν Κρεπόν στο ρόλο του Καρλ, του βοηθού του Πήτερ που δέχεται καθημερινά εξευτελισμό χωρίς να λέει λέξη.

www.ertnews.gr

Διαβάστηκε 171 φορές