Στη διάρκεια παρακολούθησης της μαγνητοσκόπησης ενός θεατρικού προσαρμοσμένου στην 4/3 κοίλα οθόνη της δεκαετίας του ’50 και ’60, αναπτύσσεται η ιστορία αυτού του ρηχού -στυλιστικά άρτιου- φλυαρήματος του ναρκισιστικά εμμονικού με το οπτικό ύφος Γουές Άντερσον.
Αμέτρητες ατελείς ιστορίες, ανεκδοτολογικής οπτικής αξίας, ασύνδετων χαρακτήρων που θα βρεθούν στον ίδιο τόπο, θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται επιμελώς ασιδέρωτες.
Ο δημιουργός, φλύαρα επιδέξιος, δεν αξιολογεί τη σημαντικότητα κάποιας κεντρικής ιστορίας ή ήρωα που θα επιτρέψουν στον μέσο θεατή να παρακολουθήσει την ταινία.
Ακατανόητα ευφυολογήματα εγωπαθούς και αυτάρεσκης αυτοϊκανοποίησης
«I still don’t understand the play»
(Ατάκα από την ταινία «Asteroid City»)
Όσο διασχίζουμε τις οπτικοποιημένες σελίδες των δύο παραλλήλων πράξεων (θεατρικού, πρόβας/γυρίσματος), το δομημένο σκηνογραφικά/ αφηγηματικό χάος που βιώνει παθητικά το κοινό, χτυπάει κόκκινο. Τίποτα δεν δένει στην ιστορία και τα αστεία πέφτουν κάτω, αμήχανα, άνευρα, χωρίς καλό timing.
Επιθυμία vs Αποτέλεσμα
«Everything is connected but nothing is working»
Mechanic (χαρακτήρας του Matt Dillon)
Σε αυτή την ταινία, όλα συνδέονται αλλά τίποτα δεν λειτουργεί υπέρ της προθέσεως.
Πιθανολογούμε, ότι ο φορμαλιστής σκηνοθέτης, στο Asteroid City, ήθελε να πειραματιστεί με τη θεατρική φόρμα και την τηλεοπτική της οπτικοποίηση σε κινηματογραφικό χώρο. Για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού του, παράγει με συστατικά Tennessee-Williams-ικού αφηγήματος, ένα ανύπαρκτο θεατρικό έργο που δομείται σεναριακά για μετρημένα κοντινά πλάνα (ικανά να γιγαντώσουν τους χαρακτήρες στους μικρούς τηλεοπτικούς δέκτες) και υπερμεγέθη αλφαδιασμένα στουντιακά σύμπαντα. Συμπαρασύρονται της παραπάνω υποτιθέμενης πρόθεσης, το παρασκήνιο σε δύο έννοιες: Όσα γίνονται με τις κάμερες κλειστές και όσα λέγονται και δεν υπονοούνται.
Σε αυτή την ήδη πολύπλοκη θεώρηση, προστίθεται -κακουργηματικά- και η έννοια της καραντίνας που όλοι μας πρόσφατα βιώσαμε ως μονοδιάστατη απεικόνιση μιας ακραίας κατάστασης που πρέπει να κρατηθεί υπό σκιά και άκρα μυστικότητα.
Με όρους ‘50es και αγωνίες στόφας Χ. Τζ. Γουέλς, οπτικοποίησης Έντ Γουντ και φαρσικού Mars Attacks, εμφανίζεται μια ακόμα υπο-ιστορία με εξωγήινα πλάσματα (comic relief) επί εδάφους.
Να σώσω ο,τιδήποτε (αν σώζεται;)
«Δεν καταλαβαίνω αυτό το συναίσθημα, αν και το έχω παίξει»
Midge Campbell (ηρωίδα που υποδύεται η Scarlett Johansson)
Αν κάτι διασώζεται από αυτόν τον πολτοποιημένο εμετό ζαχαρωτών αλεσμένα στο στομάχι «αγαπημένου σπασίκλα μαθητή της δασκάλας», είναι η απλοποιημένη κενότητα που συνδέεται με την κινηματογραφική βιομηχανία, όπως παρουσιάζεται από τη συγκρουσιακή σχέση του Augie Steenbeck (Jason Schwartzman) με τη μεγαστάρ Midge Campbell (Scarlett Johansson) καθώς και την ελπίδα που φέρει η νέα γενιά, τα παιδιά τους, ένα αγόρι που θριαμβεύει σε διαγωνισμό επιστημονικής κατεύθυνσης και μια κόρη που αμφισβητεί τη σημασία του στάρντομ. Κρατάμε τη φράση «Η κόρη μου δεν είναι η προτεραιότητά μου» για να καταλήξουμε στο ότι, αυτή η ταινία σίγουρα δεν πρέπει να είναι η δική σας προτεραιότητα αυτό το Σαββατοκύριακο. Ή, αν για κάποιο λόγο είναι, δείτε τη με δική σας αστεροειδή ευθύνη.
www.ertnews.gr
