Οι πυρήνες των ιστοριών, η ενδυνάμωση της προσωπικότητας ως εφαλτήριο εξέλιξης και η αγκαλιά στην κουλτούρα που ανήκεις και άργησες να την αποδεχτείς, ήταν αυτά που μας έκαναν να ξεχωρίσουμε δύο ταινίες μικρού μήκους στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Με αφορμή την ολοκλήρωσή του, μοιραζόμαστε μαζί σας λίγες σκέψεις για αυτές τις ταινίες.
Express
Χρησιμοποιώντας ως λογοπαίγνιο τον τίτλο της εταιρίας -που ελπίζω να είναι προσωρινό το πέρασμα του- ο κεντρικός ήρωας, ακολουθώντας σχεδόν κατά γράμμα ηχητικά βιβλία και memes αυτοβελτίωσης, συμμετέχει σε συνεντεύξεις εύρεσης νέας δουλειάς. Όλα δείχνουν ότι η τελευταία του προσπάθεια θα στεφθεί με δάφνες, καθώς με μελετημένη άνεση αφήνει την εντύπωση ότι έπεισε τον manager για τις ικανότητες και την ευμετάβλητη ανοχή του στην απόλυτη αφοσίωση στις ανάγκες της εταιρίας. Γνωστοποιώντας αυτήν την εξέλιξη στους συναδέλφους του στην Xpress δημιουργεί διαφορετικά αφηγήματα σχετικά με την στρατηγική που ακολούθησε και τη γοητεία που άσκησε στο ακροατήριό του.
Εκείνη τη μέρα θα παραιτηθεί και το βράδυ θα πει αντίο στην παλιά του ζωή. Όσο είναι εκτός και «διασκεδάζει» εξαναγκαστικα, το τηλέφωνο του χτυπάει. Αυτή η χαμένη κλήση είναι από τον πιθανό νέο εργοδότη του, που θέλει να του ανακοινώσει κάτι, όχι όμως το αναμενόμενο. Την επόμενη μέρα, αφού επανέρχεται στιγμιαία στα ψηφιακά εργαλεία αυτοβελτίωσης, η κλήση θα επαναληφθεί για να λυθεί το μυστήριο: δεν θα προσληφθεί στη νέα εταιρία, επειδή η τόση αφοσίωσή του δεν του αφήνει πραγματικά περιθώρια αυτοβελτίωσης!
Αν και κινηματογραφημένο με συγκροτημένη δυναμική, και νεανικής ματιάς εξωστρέφεια, το θέμα αναδεικνύεται «μασημένο» και στέρεο ταυτόχρονα. Η αποχή ελλειπτικής αφήγησης και η υπεραπλουστευμένη λύση στο τέλος, αποδυναμώνει την ουσία της ιστορίας, πως οι job driven ζωές είναι περισσότερο άδειες όταν ακολουθούν προκατασκευασμενα μονοπάτια. Ίσως αν αξιοποιούσε τον τίτλο του και στη διάρκεια (δηλαδή να ήταν πιο άμεση η παράδοσή του), το επιθυμητό να είχε επιτευχθεί.
Xie Xie Ollie
Μαθαίνει μανταρινικά με έναν σκοπό: να μιλήσει τη γλώσσα τους. Είναι ίσως ο μόνος της οικογένειας που δεν εχει κρατήσει τις παραδόσεις. Δίνει στη δασκάλα του τις πρώτες κινεζικές προτάσεις που συνέταξε. Εκείνη τις διορθώνει με το χαμόγελο της εκπαιδευτικού, σα να κλείνει το μάτι στον θεατή ότι εκείνη ξέρει και εμείς δεν ξέρουμε. Θα αγοράσει μια ανθοδέσμη από μια ηλικιωμένη κινέζα δοκιμάζοντας baby talk στην καινούρια γλώσσα που θέλει να κατακτήσει. Είναι σαφής η προσπάθεια, και η απαξίωσή της από την κουρασμένη υπάλληλο. Στο τραπέζι άτομα της ίδιας φυλής θα συνευρεθούν. Όσοι μιλάνε τη γλώσσα με άνεση, θα γελάσουν, θα ζητήσουν διευκρινίσεις, θα μοιράσουν χαμόγελα. Ο αγωνιστής μαθητής θα ορθώσει τη μικρή επιστολή αγάπης, που ο μη Κινέζος θεατής δεν θα αντιληφθεί στο απόλυτο τι περιλαμβάνει. Γενικευμένα είναι ευχές και σκέψεις αγάπης για τη γιαγιά του. Η προσπάθειά του θα έχει ψυχρή υποδοχή από τους περισσότερους: το να μην είσαι από γεννησιμιού εμποτισμένος με την κουλτούρα σου, σε κάνει να μην είσαι μέρος της ζεστασιάς.
Υπαινικτική, σύντομη, στερεή. Μια μικρή ταινία με καρδιά και στόχευση, που καταπιάνεται με πολλά θέματα, τα οποία ενσωματώνονται με κινηματογραφική οικονομία: την πολιτισμική αποδοχή από τους ίδιους τους κύκλους της οικογένειας, την ανασκόπηση του παρελθόντος, την αποδοχή μιας δεδομένης κατάστασης υπό το πρίσμα της διόρθωσης.
Και οι δύο ταινίες προβλήθηκαν στο φεστιβάλ TIFF του 2023.
www.ertnews.gr
