Μαστίγια και… «δεν είναι αυτό που νομίζεις» γεμίζουν τις μετεκλογικές οθόνες μας αυτήν την εβδομάδα (από Πέμπτη 29 Ιουνίου 2023).
Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου
Από τις Κάννες επιβιβάζεται στη μεγαλύτερη -και τελευταία- περιπέτειά του. Ο «Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου» είναι προκαταβολικά ένα επιτυχημένο πείραμα καθώς ικανοποιεί νέους και παλιότερους φαν του franchise, ενώ δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους φαν της σειράς ταινιών.
Ο κουρασμένος Χάρισον Φορντ στο πέμπτο μέρος, δίνει κυρίως χώρο να παρουσιαστεί το κωμικό ταλέντο της Φίμπι Γουόλερ – Μπριτζ που έχουμε απολαύσει στην τηλεοπτική σειρά fleabag. Μαντς Μίκελσεν και Αντόνιο Μπαντέρας, σε μικρότερους ρόλους. Ο δεύτερος για να συμμετέχει στα γυρίσματα του Ιντιάνα Τζόουνς, παράτησε μάλιστα την παραγωγή The Enforcer που γύριζε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή.
Η πλοκή της ταινίας τοποθετείται κάπου στα 60s και 70s, όπου στο κατώφλι της διαστημικής εποχής, συναντά και πάλι κατά μέτωπο… τους ναζί.
Ο «δικός μας» Φαίδων Παπαμιχαήλ αναλαμβάνει διευθυντής φωτογραφίας και ο Τζον Γουίλιαμς υπογράφει και πάλι τη μουσική. Όσο για τον Σπίλμπεργκ, έχει απομακρυνθεί από επιλογή από την καρέκλα του σκηνοθέτη.
Ρούμπι: Ένα Κράκεν στην εφηβεία
Ο κόσμος δεν γνωρίζει πόσο καλοσυνάτα δύνανται να είναι αυτά τα παράξενα πλάσματα του βυθού που λέγονται Κράκεν, καθώς τα έχει ταυτίσει με θάλασσια τέρατα που μοναδικό σκοπό έχουν να κατασπαράξουν το ανθρώπινο είδος. Ούτε πόσο κακούργες μπορεί να είναι οι όμορφες γοργόνες που περιφέρονται στη γη. Η Ρούμπι είναι έτοιμη και να το μάθει και να δράσει τιμώντας το είδος, τη φυλή της και την έννοια της δικαιοσύνης. Όλα αυτά με αφορμή ένα κατσαρομάλλικο αγόρι που είναι κολλημένο με τα μαθηματικά.
Μια σχεδόν ανάποδη ανάγνωση της «Μικρής Γοργόνας» για τη συμφιλίωση με την πραγματική μας φύση, με όρους παιδικής αφέλειας. Η ανάγκη του ανήκειν εκτός ομοιογένειας και η αποδοχή της ιδιαιτερότητας ως προβληματισμοί πρώτης ανάγνωσης σε μια ευχάριστη ταινία για το νεότερο κινηματογραφόφιλο κοινό.
Τα μαθήματα ομαδικής αλληλεγγύης κυριεύουν αυτήν την ψυχαγωγική περιπέτεια που στοχεύει και ονειρεύεται τα μεγαλεία της Disney της δεκαετίας του ’90 και ’00 προσπαθώντας επιβεβλημένα να πάρει λίγη από τη λάμψη της ντισνεϊκής Μικρής Γοργόνας (της original). Η δική τους κοκκινομάλλα «Άριελ» εντάσσεται άμεσα στο σχολικό περιβάλλον και δείχνει να μην την απασχολούν οι αλλαγές της εφηβείας στα κορίτσια της ηλικίας της. Η Ρούμπι πάλι βρίσκει μαξιλαράκι στη γνώση (το μοναδικό εργαλείο που θα τη σώσει όταν θα πέσει θύμα μιας πλεκτάνης). Η γοργόνα τους όμως μεταμορφώνεται σύντομα σε Ούρσουλα, που σκοπός της είναι να κάνει δική της την τρίαινα ενός κάποιου Τρίτωνα.
Μικρό Λουλούδι (ή 15 Τρόποι να Σκοτώσεις το Γείτονά σου)
Η Lucie θα συμβουλευτεί έναν ψυχίατρο για να σώσει τη σχέση της με τον Jose. Η πλήξη δυστυχώς έχει αλλάξει την καθημερινότητά της. Θα καταφέρει αυτό το «μικρό λουλούδι» να ανθίσει όσο ψάχνει και ψάχνεται; Ο Jose πάλι καταλήγει να δολοφονεί ασταμάτητες φορές τον γείτονα του, ο οποίος πάντα βρίσκει έναν τρόπο να επανέρχεται alive and clicking. Η ισπανόφωνη κωμωδία καταφέρνει να εκμεταλλεύεται το παράξενο περιβάλλον της ως σημείο εκκίνησης για τον θάνατο του έρωτα και την κάμψη της εξωστρεφούς έκφρασης της αγάπης. Συμπληρωματικά σχολιάζει «την κατσίκα του γείτονα», το σημείο αναφοράς που απορροφά μέρος των ευθυνών μας για να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη. Παράλληλα με το βραβευμένο με Χρυσή Σφαίρα «Αργεντινή, 1985», ο σκηνοθέτης Σαντιάγο Μίτρε ολοκλήρωσε και το «Μικρό Λουλούδι», μια ταινία με χιούμορ και ξαφνιάσματα, ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται στο προσκήνιο ο γείτονας τους Jean-Claude.
Τοπίο στην ομίχλη
Δύο παιδιά, η Βούλα κι ο Αλέξανδρος, ζουν με την ελπίδα να γνωρίσουν τον πατέρα τους που είναι μετανάστης στη Γερμάνια. Σε ένα βαγόνι θα ξεκινήσει το ταξίδι τους προς την ενηλικίωση για μια Γερμανία διχασμένη, που ίσως να μη βρίσκεται και στον δρόμο τους. Με ποιητική διάθεση, αιχμηρή κριτική ματιά για τη σύγχρονη ιστορία και την κάμερα του να φωτογραφίζει ένα χαοτικό σήμερα, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στοιχειοθετεί ένα από τα σύγχρονα αλληγορικά ποιήματα του, που ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο και κέρδισε τη διεθνή αποδοχή.
Τα πάνω κάτω
Το ξεκαρδιστικό «The Innocent», σαν σύγχρονη απόδοση κωμωδίας του Μαριβώ, γεμάτη φαρσικά στοιχεία, σωματική κωμωδία, βρετανική ειρωνεία, ύφος Γούντι Άλεν και κομψές καταδιώξεις αλά Ζυλ Ντασέν, είναι μια ακόμα επιβεβαίωση ότι ο Λουί Γκαρέλ μπροστά και πίσω από την κάμερα συναισθάνεται τον ρυθμό, την ανάγκη σκηνικής οικονομίας και τη σημασία του να τσαλακώνεται.
Με μουσικές επιλογές ως επί το πλείστον γαλλικές και προηγουμένων ετών, κάνει ένα εκ βαθέων σχόλιο για την αθωότητα, το σωφρονιστικό σύστημα, τους απελπισμένους ερωτευμένους, την οικογένεια. Υποδύεται τον γιό μιας ώριμης γυναίκας που αποφασίζει να παραιτηθεί από τη μεγάλη αγάπη της, τη σκηνοθεσία (εργάζεται σε φυλακές ως ένα είδος δραματοθεραπεύτριας) για μια ακόμα μεγαλύτερη, έναν ληστή που σύντομα θα αποφυλακιστεί. Έχοντας αναλάβει τον ρόλο του καλού παιδιού, του εξομολογητή αλλά και του αδελφού / πατέρα στη μητέρα και την κολλητή του φίλη, θα αντιμετωπίσει ένα προσωπικό δίλημμα: ζεις με τους κανόνες για την ηρεμία σου ή με το ρίσκο για την αγάπη;
Ο Γκαρέλ στη μετά Γούντυ Άλεν εποχή (συνεργάστηκαν στο Rifkin’s Festival) τσαλακώνεται με άνεση και εμπνέεται από τον εγκεφαλικό σκηνοθέτη. Με τη διπλή ιδιότητα, του δημιουργού και του πρωταγωνιστή, βγάζει τις γυναίκες (και τις αδυναμίες τους) σε πρώτο πλάνο, όπως έκανε και ο Αμερικανός σκηνοθέτης. Σε αυτή τη φροϋδική μάχη «μητέρα/ερωμένη» υπάρχουν μόνο λαβωμένοι… και δεν υπάρχει κάτι πιο διασκεδαστικό από το να παίζεις με τις πληγές που σου αφήνουν τουλάχιστον ένα εμφανές -και ένα κρυφό- σημάδι.
Reality
Στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ Reality, μια πρώην ειδικός της υπηρεσίας πληροφοριών της Αμερικής, καταδικάζεται με την ανώτατη ποινή, για τη διαρροή κυβερνητικών πληροφοριών στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τη Ρωσική παρέμβαση στις Αμερικανικές εκλογές του 2016.
Rebbeca (1940)
Rebecca | Trailer from Summer Classics on Vimeo.
Μετά από ένα φρικαλέο remake το 2020, ικανό για να μας κάνει να θέλουμε να σπάσουμε το απαγορευτικό του εγκλεισμού, επανέρχεται σε νέες κόπιες, η αριστουργηματική Ρεβέκκα του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Το φάντασμα μιας νεκρής γυναίκας που πάντα θα συγκρίνεται με την επόμενη, στοιχειώνει τις ζωές τριών ανθρώπων. Ο Sir Laurence Olivier, η Joan Fontaine και η Judith Anderson σε ρεσιτάλ ερμηνείας, ιδιαίτερα με την τελευταία που στοιχειώνει κάθε καρέ.
Ζαν Ντιλμαν (Jeanne Dielman)
Μια μοναχική νοικοκυρά (που έχει «απαλλαγεί» αλλά και επιφορτιστεί νέες υποχρεώσεις από την απώλεια του συζύγου της), μέσα σε τρεις ημέρες θα ανατρέψει κάποιες από τις ρουτίνες της. Όλα μοιάζουν οργανωμένα: οι δουλειές του σπιτιού, το παιδί της και ένα είδος «εξευγενισμένης» σεξεργασίας. Η Σαντάλ Άκερμαν εκμεταλλεύεται τον κενό χρόνο της ηρωίδας προς όφελός της, παρατηρώντας τη ρουτίνα και το αντίστροφο της. Φτιάχνει μια ταινία που όμοια της δεν έχουμε δει, με δικαστική τιμιότητα και υπευθυνότητα. Η Jeanne Dielman, στον πρωτότυπο τίτλο έρχεται μαζί με τη διεύθυνσή της (Jeanne Dielman, 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles) καθώς η ίδια είναι ένα γεωγραφικό σημείο αναφοράς όσων αποδέχεται η ηρωίδα της.
Όταν η ομαλή λειτουργία των καθημερινών ασχολιών διαταράσσεται, ο θεατής αδυνατεί να συναισθανθεί· πως δηλαδή να νοιώσεις αισθήματα για ένα pin με ανθρώπινη μορφή σε ένα αχαρτογράφητο συναισθηματικό σύμπαν που όλα υποκινούνται από ένα ανενεργό gps. Για αυτή την ταινία, που έχει θεωρηθεί η καλύτερη όλων των εποχών, έχει χυθεί πολύ μελάνι, ίσως όμως κανένα δάκρυ. Οι καταδικασμένοι διπλανοί άνθρωποι, αυτοί που φαινομενικά δεν χύνουν ιδρώτα, δεν προκαλούν δάκρια. Η Ζαν όμως σε στοιχειώνει, όχι οι επιλογές της. Θες να την αποστραφείς αλλά και να τη γνωρίσεις, ξανά και ξανά, όπως μια πόρνη που κάνει καλά τη δουλειά της και δεν ζητά πολλά πολλά. Όπως ένα βαθύτατα πληγωμένο άνθρωπο που δεν θέλει να μοιραστεί τις ευθύνες του με την κοινωνία.
Όλο αυτό, επιτέλους, στη μεγάλη οθόνη· εκεί θα βρίσκομαι και εγώ τις επόμενες μέρες, στη μεγάλη κλειδαρότρυπα της φθαρμένης πόρτας ενός σπουδαίου κινηματογράφου που τείνουμε να ξεχάσουμε στις «υπερηρωϊκές» μας εποχές. Δεν είναι εποχή για ήρωες· μόνο για ανθρώπους που όταν κάθονται στην πολυθρόνα τους η σιωπή τους ουρλιάζει για βοήθεια.
Σπασμένος Καθρέφτης aka «Στον καθρέφτη είδα τον Δολοφόνο»(Mirror Crack’d)
Όταν μια κάτοικός της βρετανικής κωμόπολης που γυρίζεται μια B-Movie δολοφονείται πίνοντας το δηλητηριασμένο ποτό που προοριζόταν για τη σταρ της ταινίας, ο αστυνομικός επιθεωρητής ζητά τη βοήθεια της θείας του, μις Μαρπλ, για να διαλευκάνει την υπόθεση. Το «Στον καθρέφτη είδα τον Δολοφόνο» είναι μια από τις πλέον αδιάφορες μεταφορές έργων της Άγκαθα Κρίστι στη μεγάλη οθόνη, με μια χούφτα γερασμένων σταρ να ξεστομίζουν απλά τις ατάκες τους. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ πιο διεκπεραιωτή από κάθε ταινία της.
Το Θεώρημα
Η ελαφρώς υπερτιμημένη στην εποχή μας ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι, επανέρχεται για ακόμα μία φορά σε επανέκδοση. Η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα μιας οικογένειας θα αφυπνιστεί όταν ένας επισκέπτης θα γίνει αντικείμενο του πόθου. Ο βιομήχανος «πατέρας-φαμίλιας», ως αρχετυπική μορφή και αποτύπωμα μιας προηγούμενης εποχής, συμβολικά και έμπρακτα αυτοτιμωρείται από τον «ξένο», τον νεόφερτο, το αντικείμενο προς πιθανή εκμετάλλευση. Ο ίδιος πάλι, αυτή τη φορά ως σύμβολο «οικογένειας» με όλα τα τζάτζαλα-μάτζαλα, πρέπει να οδηγήσει σε έναν αυτοαναφορικό θάνατο αυτόν που παρείσφρυσε στην οικογένεια και αναστάτωσε την όποια καταπιεσμένη επιθυμία της με ξέχυλο σεβασμό και κανονικότητα. Ο Τέρενς Σταμπ του «Στραγγαλιστή» (The Collector), του «Μακριά από το Αγριεμένο Πλήθος» αλλά και της «Πρισίλλα, βασίλισσας της Ερήμου», εκπέμπει μια διεστραμμένη αυτάρεσκη γοητεία που συμπεριλαμβάνει και όλους αυτούς τους χαρακτήρες που προηγήθηκαν και ακολούθησαν.
www.ertnews.gr
