Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, φιλοξενήθηκε τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου, στο studio της «Φωνής της Ελλάδας» και συγκεκριμένα στην εκπομπή «κουβέντες μακρινές». Αφορμή για αυτή τη ραδιοφωνική συνάντηση ήταν η βράβευσή του την Τετάρτη 1η Νοεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη, από το Δίκτυο Ελλήνων Βρυξελλών «Αργώ», με το βραβείο Πολιτισμού και Τεχνών που του απένειμε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς στη Σουηδία, αν όχι ο σημαντικότερος εν ζωή. Στην εκπομπή συνομίλησε με τη Νατάσα Βησσαρίωνος για τη ζωή στους Μολάους όπου γεννήθηκε, τη μετανάστευση, την προσφυγιά, τη βία, τη λογοτεχνία και τα θέματα που τον εμπνέουν, την ελληνική και τη σουηδική γλώσσα, τη γυναίκα και όλα όσα τον απασχολούν σήμερα…
Ενθυμούμενος τα παιδικά του χρόνια αναφέρθηκε σε ένα τραγικό συμβάν που είδε στην ηλικία των πέντε χρόνων: «Ήμουν πέντε χρονών όταν έγραψα κάτι για πρώτη φορά. Είδα μια εκτέλεση από τους Γερμανούς, που ήμασταν υποχρεωμένοι για παραδειγματισμό να δούμε όλοι στο χωριό. Με πήρε η μάνα μου από το χέρι και συνάντησα τη ματιά του εκτελεσμένου. Το ίδιο βράδυ όταν γύρισα σπίτι, έγραψα κάτι. Το έδωσα στον πατέρα μου, με χάιδεψε, το έβαλε στην τσέπη του και το είχε εκεί όλη του τη ζωή. Δεν ξέρω τι είχα γράψει, αλλά έκτοτε δεν σταμάτησα να γράφω…» είπε χαρακτηριστικά.
Το εξωτερικό για τον Θοδωρή Καλλιφατίδη ήταν μονόδρομος. «Η χώρα σου δεν σε θέλει, φύγε» του είπε πριν από περίπου 60 χρόνια ο πατέρας του και αναγκάστηκε να φύγει αφού η ζωή στην πατρίδα ήταν «αστυνομευόμενη». Μίλησε ακόμη για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τα πρώτα χρόνια, καθώς και για την απόφασή του να πετύχει στο σουηδικό κράτος, γεγονός που αποδεικνύεται από το πρώτο γράμμα στη μητέρα του, όταν της έγραφε ότι θα μάθει καλύτερα τα σουηδικά και από τους Σουηδούς !
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες. Μιλώντας για τα βιβλία του είπε: «Ένας από τους κυριότερους λόγους που η δουλειά μου αντιμετωπίζεται με τόση γενναιοδωρία είναι γιατί προσπαθώ να ακολουθώ τη συμβουλή της γιαγιάς μου… να λέω τη σκάφη, σκάφη και τα σύκα, σύκα. Η λογοτεχνία δεν με ενδιαφέρει σαν παιχνίδι, σαν τέχνη του λόγου. Με ενδιαφέρει σαν μια συζήτηση γύρω από τους όρους της ανθρώπινης ζωής., Δεν χρειάζονται ευγλωττίες… Σκέψη και ειλικρίνεια χρειάζεται».
Αξίζει να σημειωθεί ότι έχει τιμηθεί πολλές φορές (με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Σουηδίας, το Βραβείο Τιμής της Στοκχόλμης, το Ελληνικό Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού και ταξιδιωτικής λογοτεχνίας κ.α.), τα περισσότερα βιβλία του είναι γραμμένα στη σουηδική γλώσσα, ενώ άρχισε να γράφει στα ελληνικά τα τελευταία μόλις χρόνια: «Άρχισα να γράφω στα ελληνικά όταν αποφασίστηκε να δοθεί το όνομά μου στο Λύκειο στους Μολάους για να με τιμήσουν. Εκεί, οι μαθητές έπαιξαν τους Πέρσες του Αισχύλου…. Μόλις άκουσα τη γλώσσα αναφώνησα: Αυτή είναι η γλώσσα μου τελικά! Το επόμενο πρωί άρχισα και πάλι να γράφω στα ελληνικά. Ήταν μια στιγμή λίγο θρησκευτική για μένα… σαν Αποκάλυψη» ανέφερε ο πολυγραφότατος συγγραφέας.
Για τον Θοδωρή Καλλιφατίδη, το μπαλκόνι της μητέρας του παραμένει η πρώτη εικόνα που του έρχεται στον νου όταν σκέφτεται την πατρίδα, το σημαντικότερο βιβλίο του είναι το «Δούλοι και αφέντες» που το «είδε» να εκτυλίσσεται όλο μπροστά του ένα βροχερό βράδυ στο υπόστεγο του κινηματογράφου (τότε) Τιτάνια, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι η βία μεταξύ μας, που άρχισε με τον Κάιν και δεν τελειώνει, και ευτυχία είναι… όταν έχεις καθαρή καρδιά.
Ακούστε όλη τη συνέντευξη εδώ
www.ertnews.gr
