Άλλοτε η τριήμερη γιορτή για το τέλος του Ραμαζανιου γινόταν με τελετές και το περίμεναν με το λεγόμενο τακμπίρ (μεγαλοποίηση του Θεού) , τούρτες και καινούργια ρούχα.
Εφέτος οι κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας υποδέχονται το Eid al-Fitr ενώ η μυρωδιά του θανάτου, της απώλειας και της καταστροφής αναδύεται από όλα τα μέρη της πληγείσας περιοχής. Δεν υπάρχει πλέον χώρος για χαρά εν μέσω της συνέχισης του άγριου πολέμου.
Αποχαιρετούν τον μήνα του Ραμαζανιού και η διάθεσή τους κάθε άλλο παρά εορταστική είναι. Οι προσευχές και οι ευχές τους για να τελειώσει η κρίση αναμειγνύονται με άγχος και προσμονή για το τι θα γίνει μετά, αφού ο πόλεμος μπαίνει στον έβδομο μήνα του.
Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο που θα γιορτάσει το Eid al-Fitr με τα συνηθισμένα του τελετουργικά, οι κάτοικοι της Γάζας το περιμένουν με σύγχυση και προσοχή.
Τίποτε δεν διαφέρει από τις προηγούμενες μέρες του πολέμου. Οι εκτοπισμένοι συνεχίζουν να ξυπνούν από τους ήχους των βομβαρδισμών και των καταστροφών για να αρχίσουν να αναζητούν, όπως κάθε μέρα, νερό και τροφή για τα παιδιά και τις οικογένειές τους, ελπίζοντας μόνο σε λίγη ασφάλεια.
Η μαρτυρία του Khaled Al-Bayed (11 ετών), που εκτοπίστηκε από την πόλη της Γάζας στη Ράφα συγκλονίζει. Μιλάει για την έλλειψη των φίλων του και την ατμόσφαιρα του Eid, που θα περάσει φέτος σε μια σκηνή, στερημένος της ζεστασιάς του σπιτιού και των συγγενών.
“Είμαστε τώρα σε μια σκηνή. Δεν είναι εγγυημένο ότι θα επιβιώσουμε στα επόμενα δέκα λεπτά, λόγω των συνεχών βομβαρδισμών, και δεν έχουμε ασφάλεια.
Προηγουμένως, ήμουν χαρούμενος με τη συγκέντρωση συγγενών για τους οποίους δεν γνωρίζουμε οτιδήποτε τώρα, και το μόνο που ελπίζω είναι το τέλος του πολέμου για να μπορέσω να επιστρέψω στο σπίτι μου».
Έχοντας εκτοπιστεί 4 φορές από την έναρξη του πολέμου, η Nour Al-Najjar, που εγκαταστάθηκε στη Ράφα, λέει ότι αυτό που θα της λείψει περισσότερο την πρώτη μέρα του Eid είναι «η ασφάλεια και η οικογενειακή επανένωση». Υπερβαίνει την σημερινή ζοφερή πραγματικότητα και περιγράφει πως «σε μια φυσιολογική κατάσταση, υποτίθεται ότι είμαι στο σπίτι και ζω με ασφάλεια, ετοιμάζω τα ρούχα των παιδιών μου και προετοιμάζομαι για το Eid».
Η Νουρ νοσταλγεί τα πλήθη στις αγορές και τις διαπραγματεύσεις μεταξύ πωλητών και πελατών για τις τιμές. Είπε, “Θέλουμε ασφάλεια. Είναι ένα απλό πράγμα ίσως για τους ανθρώπους, αλλά είναι αυτό που επιθυμούμε περισσότερο τώρα. Φοβόμαστε μια εισβολή στη Ράφα , καθώς είναι το μόνο μέρος όπου υπάρχουν αγορές για να μπορούμε να εξασφαλίσουμε τις ανάγκες μας. Ανησυχούμε για τη μοίρα μας και για τη μοίρα των παιδιών μας.”
Ο εκτοπισμένος από την πόλη της Γάζας, ο Muhammad Abu Odeh, πιστεύει ότι το πραγματικό Eid θα είναι όταν επιστρέψει στο σπίτι του, παρόλο που καταστράφηκε.
Θυμάται τις περασμένες μέρες, λέγοντας: «Την πρώτη μέρα του Eid, έβγαινα έξω για να προσευχηθώ νωρίς και μετά γυρνούσα σπίτι για να δω τον πατέρα μου και μετά βγαίναμε για να επισκεφτούμε συγγενείς. Τώρα τίποτα από αυτά δεν υπάρχουν. Χωρίς συγγενείς, χωρίς σπίτια, χωρίς τζαμιά. Κατέστρεψαν τη Γάζα και σκότωσαν κάθε νόημα της ζωής μέσα μας».
Μετάφραση: Ουαλίντ Ελίας
www.ertnews.gr
